ای چشم و چراغ من بیچاره مضطر
                                                 علی جان علی اکبر
ای تاب و توان تن افسرده مادر
                                                 علی جان علی اکبر
برخیز و بگیر دست که هنگامه پیری است مرا وقت اسیری است
                                                 رحمی تونداری مگر بردل مادر علی جان علی اکبر
علی جان علی اکبر
                                                 بگرفته و بسته است ره چاره زهر سو عدو گرم هیاهو
اهل حرم حق رسن گشته به بازو فلک بی خم و ابرو
                                                 طفلان و یتیمان بزاری و به فغان رسد ناله به کیوان
گشته زجفا کرببلا صحنه محشر على جان علی اكبر
                                                 على جان علی اکبر
شد کشته بیداد الهی همه اعوان لب تشنه و عطشان
                                                 بی غسل و کفن هر طرف افتاد بمیدان ز پیران و جوانان
جاری شدی از کربیلا دجله از خون شفق زان شدی گلگون
                                                 هر کشته سیراب شدی از دم خنجر على حان علی اکبر
علی جان علی اكبر
                                                 طوبی است از آن جلوه شمشاد خجالت چودشمن به حسادت
چون سرورسول اله بود این قد و قامت زهی بخت و سعادت
                                                 حیف است که در خاک بیفتادی چو سمبل ز آتش زدی بر دل
شق گشته ترا فرق ایا شبه پیمبر علی جان علی اكبر
                                                 علی جان علی اکبر
ناکرده ترا دفن زکوی تو روانم بخاکت نتوانم
                                                 در دست عدو بند زپیش تو روانم تو ای قوت جانم
کس را نه سریاری و غمخواری حرم را ببین اوج ستم را
                                                 از قافله تا عرش شدی ضجه برابر علی جان علی اکبر
علی جان علی اکبر
                                                 ای کاش ترا مادر دل خسته بمردی که از غم نفسردی
در سینه من تیر اجل کاش بخوردی بجای تو ببردی
                                                 تا زنده ام از داغ تومن نوحه سرایم بسوک و بعزايم
این گمشده هم ذکر غمت گفته سراسر علی جان علی اکبر
                                                 علی جان علی اکبر

ای چشم و چراغ من بیچاره مضطر
علی جان علی اکبر
ای تاب و توان تن افسرده مادر
علی جان علی اکبر
برخیز و بگیر دست که هنگامه پیری است مرا وقت اسیری است
رحمی تونداری مگر بردل مادر علی جان علی اکبر
علی جان علی اکبر
بگرفته و بسته است ره چاره زهر سو عدو گرم هیاهو
اهل حرم حق رسن گشته به بازو فلک بی خم و ابرو
طفلان و یتیمان بزاری و به فغان رسد ناله به کیوان
گشته زجفا کرببلا صحنه محشر على جان علی اكبر
على جان علی اکبر
شد کشته بیداد الهی همه اعوان لب تشنه و عطشان
بی غسل و کفن هر طرف افتاد بمیدان ز پیران و جوانان
جاری شدی از کربیلا دجله از خون شفق زان شدی گلگون
هر کشته سیراب شدی از دم خنجر على حان علی اکبر
علی جان علی اكبر
طوبی است از آن جلوه شمشاد خجالت چودشمن به حسادت
چون سرورسول اله بود این قد و قامت زهی بخت و سعادت
حیف است که در خاک بیفتادی چو سمبل ز آتش زدی بر دل
شق گشته ترا فرق ایا شبه پیمبر علی جان علی اكبر
علی جان علی اکبر
ناکرده ترا دفن زکوی تو روانم بخاکت نتوانم
در دست عدو بند زپیش تو روانم تو ای قوت جانم
کس را نه سریاری و غمخواری حرم را ببین اوج ستم را
از قافله تا عرش شدی ضجه برابر علی جان علی اکبر
علی جان علی اکبر
ای کاش ترا مادر دل خسته بمردی که از غم نفسردی
در سینه من تیر اجل کاش بخوردی بجای تو ببردی
تا زنده ام از داغ تومن نوحه سرایم بسوک و بعزايم
این گمشده هم ذکر غمت گفته سراسر علی جان علی اکبر
علی جان علی اکبر